Rozdział 15

Ta Dam! Oto kolejny rozdział i proszę nie zabijcie mnie...
Zanim zaczniecie czytać to chciałam podziękować za wszystkie cudowne komentarze :D A teraz miłego czytania...

W głębi serca

Przekroczyć granice

Zoro otworzył zaspane oczy i rozejrzał się po pomieszczeniu. W pierwszej chwili nie miał pojęcia, gdzie jest ani co się dzieje. Dopiero gdy zobaczył długowłosą blondynkę czeszącą swoje włosy przy biurku z lustrem, przypomniał sobie wczorajszy wieczór.

Zgodził się. Naprawdę przystał na propozycję nieznajomej kobiety i o dziwo nie czuł się z tym źle. Tak, naprawdę już dawno nie był taki spokojny. Wolny od dołujących go zmartwień, tak jakby ta cała historia z pokręconą brewką w ogóle nie miała miejsca.

- Widzę, że już się obudziłeś...mój rycerzu. - Kobieta uśmiechnęła się, co Zoro dostrzegł w odbiciu lustra. W świetle dnia nieznajoma wyglądała jeszcze piękniej.

- Czy ty...?

- Tak, jesteś uleczony. - Dziewczyna wstała zaraz po upięciu włosów w wysoki kucyk. Miała na sobie jasnofioletową sukienkę na ramiączkach, a jej szyję zdobił srebrny wisiorek z zielonym szkiełkiem w środku. - Nie musisz dziękować. To była dla mnie przyjemność. - Mrugnęła do niego zalotnie i zaśmiała się dziewczęco.

- Jesteś naprawdę dziwną kobietą...ale rzeczywiście czuję się lepiej. Jak ty to zrobiłaś?

- Cieszę się. - Blondynka podeszła do niego i ucałowała w czoło. Zoro teraz doskonale widział jej naszyjnik i pierwszym, co dostrzegł, było to, że ma dokładnie ten sam kolor co jego włosy. - Ale to, jak tego dokonałam, pozostanie moją tajemnicą. - Szepnęła mu do ucha i odsunęła się. - Muszę iść teraz coś załatwić, ale jestem pewna, że jeszcze się spotkamy, nim odpłyniecie z wyspy. - Pomachała mu na pożegnanie i wyszła, zostawiając go samego w pokoju.

Zoro wzruszył ramionami. To nawet lepiej, że nie wie, nie będzie musiał o tym myśleć. Teraz wystarczyło wstać, ubrać się i mogliby ruszyć w dalszą drogę. Tylko...gdzie wywiało jego ubrania?

Sanji uśmiechnął się i położył na małym stoliku herbatę dla Nami-swan i kawę dla Robin-chan. Od samego rana załoga debatowała o tym, gdzie podział się Zoro. A on? Uśmiechał się, twierdząc, że nic nie wie, bo jakoś prawda nie chciała przejść mu przez usta.

- Mówię wam, chłopaki, że pewnie się zgubił... - Westchnęła Nami, podnosząc filiżankę. – Dziękuję, Sanji-san...a ty jak się czujesz? Wczoraj nie wyglądałeś dobrze...

- Cudownie...- Popatrzył na pozostałych i odchrząknął. - Myślę nawet, że jak Marimo się znajdzie, będziemy mogli płynąć dalej... - Dodał, jednak załoga nie wyglądała na przekonaną. Zaległa cisza, w czasie której wszyscy zebrani patrzyli na niego. - Co jest?

- Gadaliście? - Pierwszy odezwał się Usopp, przełamując napiętą ciszę.

- Myślę, że to nie będzie konieczne... - Sanji uśmiechnął się słabo. W nocy nie zmrużył oka, czując się, jakby miał za chwilę wybuchnąć. Ulga przyszła dopiero nad ranem, gdy uświadomił sobie, że zachowuje się absurdalnie. Najwidoczniej Zoro już przeszło i postanowił umilić sobie noc, spędzając ją z piękną panną. To całkowicie normalne.

- Sanji?

Blondyn zamrugał i spojrzał na kapitana. Luffy patrzył na niego tym poważnym wzrokiem, czego nie robił zbyt często. A on zdał sobie sprawę, że zawiesił się w pół zdania. Zatkało go. Czyżby był tak zmęczony, że nie wiedział, co chciał powiedzieć? Gdy chciał się w końcu odezwać, coś, a raczej ktoś mu przerwał.

- Wasz przyjaciel pewnie niedługo zejdzie...

Blondyn drgnął, gdy kobieta stanęła obok niego, promiennie się uśmiechając.

- Luna! - Zawołał uradowany Luffy. - Widziałaś Zoro? No to nie ma się czym martwić...

- Właśnie... - Dziewczyna odwróciła się bezpośrednio do Sanjiego. Popatrzył na jej twarz i mógłby przysiąc, że było wymalowane na niej zwycięstwo. - Mam nadzieję, że nie hałasowaliśmy za bardzo? Wyglądasz, jakbyś nie spał w nocy zbyt dobrze... - Dziewczyna puściła do niego oczko i odeszła, nie czekając na odpowiedź, chichocząc wesoło.

Sanji popatrzył za nią. Co to kurwa było?! Przecież byli kilka pokoi dalej, nie było szans, by cokolwiek słyszał! Skąd w ogóle pomysł, że on wie...? To niemożliwe ...widziała go? Popatrzył z powrotem na załogę i zapragnął zapaść się pod ziemię.

- Co się tak patrzycie? Przecież mówiłem, że wszystko w porządku! - Warknął, jego policzki mimowolnie pociemniały.

- Chyba jaja sobie robicie! Nie chcesz nam chyba powiedzieć, że Zoro spał z tą dziewczyną! - Nami wstała, przewracając krzesło. - I ty twierdzisz, że wszystko jest w porządku?!

- Ja tak twierdzę. - Sanji odwrócił się na pięcie, tuż za jego plecami stał Zoro. Nie patrzył na niego, tylko na załogę. - Naprawdę z samego rana musicie robić takie zamieszanie? A ty co się tak gapisz, brewko? Torujesz mi drogę do stolika. - Dopiero wtedy popatrzył na niego, tak normalnie. Sanji nie zobaczył w jego oczach ani smutku, ani nawet wesołych ogników. Tylko pustkę czarnych oczu. Odruchowo zrobił krok w bok, usuwając mu się z drogi.

- Jakie rano?! Jest jedenasta! I nie zmieniaj tematu! Do reszty wam odwaliło?! Macie pogadać i się dogadacie albo Luffy wybije wam wszystkie zęby! - trzasnęła pięścią w stół, by podkreślić swoje słowa. Nikt z załogi się nie odezwał. Nawet Luffy patrzył na nich zawiedziony.

Zoro skrzyżował ręce na piersi i popatrzył na blondyna. Czuł się jak dawniej, kucharz był mu znów całkowicie obojętny.

- Chcesz pogadać?

- Nie mamy o czym. - Sanji odwzajemnił spojrzenie, stał spokojnie, ignorując to, że żołądek wykręcał mu się w środku ze złości.

- Świetnie, też tak myślę. Jakiś problem z tym, byśmy ruszyli w dalszą drogę?

- Nie.

- Doskonale. - Odwrócił się do załogi. - Zadowoleni?

Sanji widział, jak Nami zaczyna drgać powieka ze zdenerwowania, ale nim zdążyła znów wybuchnąć, odezwał się kapitan.

- Wypłyniemy jutro. Jak tylko Sanji uzupełni zapasy...

- Luffy... - Zaczął Usopp, ale kapitan mu przerwał.

- Jak twierdzą, że wszystko jest w porządku, to tak pewnie jest. Wypłyniemy jutro, tak postanowiłem.

Sanji przystanął i przyjrzał się wystawie sklepowej, kolorowe czapki i kapelusze aż błyszczały zza szyby. Większość popołudnia spędził samotnie, przemierzając uliczki miasta. Było tu naprawdę pięknie...i nudno. Ludzie wydawali się tak beztrosko szczęśliwi. Westchnął, jego wzrok przykuła zielono-czarna bandana. Ładnie złożona leżała tuż obok żółtego kapelusza. Jego myśli kolejny raz zaczęły krążyć wokół tego przeklętego Marimo.

- Parszywy dupek... - Mruknął i ruszył dalej. Wszyscy się o niego martwili, chcieli mu pomóc, a on! Tak po prostu się odkochał po przespaniu się z nieznajomą! Wielka mi miłość! Stek bzdur, przez które wszystkich skłócił! Znów przystanął i otrząsnął się. Dlaczego się tak wścieka?! Powinien się cieszyć, że to wszystko się skończyło! Jest dokładnie tak, jak chciał! Nie kocha go i jutro wypływają w dalszą podróż. Będzie jak dawniej! Większość dnia będzie obserwował, jak śpi, a kiedy już łaskawie ruszy ten swój parszywy tyłek, nakopie mu za jakiś głupkowaty tekst! Znaczy...wcale nie zamierza się na niego gapić, jak śpi...kurwa!

Znów przystanął i usiadł na najbliżej ławeczce, czując, jak żołądek podchodzi mu do gardła. Co się z nim działo? Wyciągnął papierosa i odpalił go, od razu się zaciągając. Załoga miała rację, naprawdę zachowywał się idiotycznie. Nie był już w świecie po drugiej stronie lustra ani nie musiał się bać, że Zoro znów będzie go dotykać. Po prostu nie będzie tego chciał, tak jak on. Dlaczego więc się wścieka? Przecież pewnie nie pierwszy raz dotykał jakiejś kobiety czy...dogadzał jej... Matko kochana! Przecież on też spał z niejedną!

Wypuścił ze świstem powietrze wymieszane z dymem i spuścił głowę, czochrając swoje blond włosy.

- Wszystko w porządku?

- Tak, Robin-chan... - Od razu poznał kobietę i wcale się nie zdziwił, że pojawiła się znikąd. Usiadła obok niego, podziwiając okolicę.

- Tym razem nigdzie nie pójdziemy... - Spojrzała na niego wymownie i uśmiechnęła się.

Chłopak zaśmiał się. Tak, to był najlepszy pomysł dnia.

Siedzieli tak w ciszy, tego właśnie potrzebował. Nie chciał kolejny raz rozmawiać i roztrząsać całej sprawy. Nie chciał kolejnych pytań o to, dlaczego się złości, czy słuchać głupich komentarzy. Nie miał pojęcia, dlaczego czuł się tak parszywie. Może z niewyspania? Cała afera go przytłoczyła? A może polubił takiego przyjaznego Zoro? Przesadził, tak gwałtownie go odtrącając i to wielokrotnie. Usopp miał rację, niepotrzebnie tak ostro go potraktował. Sam narobił jeszcze więcej zamieszania.

- Robin-chan....to zaczarowane lustro...

- Myślę, że nie powinieneś się akurat tym przejmować. Jakkolwiek byś nie wrócił, fakt, że tu jesteś, oznacza, że klątwa zwierciadła została zdjęta.

- Usopp się wygadał...

- Martwił się...z magią nie ma żartów. Odbyłeś niesamowitą podróż pomiędzy dwoma odmiennymi światami i wróciłeś, chociaż prawie nie było na to szansy.

- Bardzo chciałem was znów zobaczyć...wszystkich. - Mruknął i popatrzył na towarzyszkę smutno. Miał ogromne szczęście, że wrócił i znów mógł zobaczyć przyjaciół. Jego słodką Nami-swan, rozważną Robin-chan, chłopaków i nawet...tego przeklętego glona.

- My ciebie też...całe szczęście, że pocałunek prawdziwej miłości przełamał zaklęcie...

Sanji drgnął i popatrzył na towarzyszkę.

- Co...co powiedziałaś?

- Nigdy nie słyszałeś o tym, że ta prawdziwa miłość przełamuje złe klątwy?

- Słyszałem, ale...to nie mogło być to. To, co czuł ten glon, na pewno nie było prawdziwą miłością.

- To zabawne, że pomyślałeś akurat o nim. - Uśmiechnęła się pobłażliwie. - Wszyscy chyba zapomnieli, że w tym wydarzeniu brały udział jeszcze dwie osoby, które pragnęły do siebie wrócić.

Sanji zaczerwienił się, doskonale pamiętał wyznanie miłości Marimo z tamtego świata. Jego gorące spojrzenie...

- Więc to dzięki nim...?

- Myślałam, że się domyślisz...

- Chyba jednak jestem tępakiem... - Zaśmiał się. Przypomniał sobie, jak oglądał tę durną bajkę, gdzie książę zbudził swoją ukochaną pocałunkiem. W głowie znów usłyszał melodię z ich piosenki. Ostatni raz, gdy o niej myślał, czuł tylko szczęście. Dlaczego znów nie może tego poczuć? Być bezgranicznie szczęśliwy, przecież wszyscy jego przyjaciele byli koło niego. A on, zamiast się z tego cieszyć, odtrącił wszystkich. Przecież nikt nie chciał źle...

- Robi się późno, a ja chciałam jeszcze coś sprawdzić w tutejszej bibliotece... - Dziewczyna wstała i położyła mu dłoń na ramieniu. - Nie martw się...znasz Luffy’ego i pozostałych, wszystko będzie dobrze.

- Towarzyszyć ci? - Sanji popatrzył na nią i zaraz potem roześmiał się weselej. - Nie, lepiej nie. Ja wrócę dziś na statek, muszę sporządzić listę zakupów.

- Przekażę reszcie, jak tylko wrócę, powodzenia. - Uśmiechnęła się i odeszła. Sanji patrzył za nią, nim nie zniknęła w jednej z uliczek.

Odetchnął głęboko i wstał już spokojny. Musi wziąć się w garść i ponieść odpowiedzialność za swoje czyny, a co najważniejsze...w końcu się wyspać.

Zoro rozejrzał się po statku, reszta załogi została w mieście, ale on nie mógł już znieść tych ich oskarżycielskich wyrazów twarzy. Przecież nie zrobił nic złego, w końcu czuł się wolny. Przynajmniej tak myślał większość dnia. Nie bolało go serce, gdy patrzył na blondyna i cieszył się z tego, ale coś wzbudziło jego niepokój.

Gdy został sam, dotarło do niego, że wcale nie chodziło mu o ich spojrzenia. Tak naprawdę nie interesowało go już ich zdanie, bo byli mu całkowicie obojętni.

Wszedł do kuchni i uważnie przyjrzał się pomieszczeniu. Było puste...zupełnie tak jak on teraz...

To, co czuł cały dzień, nie było szczęściem czy wolnością, a pustką. Nie odczuwał potrzeby, by kontynuować swoją życiową podróż. Nie czuł nawet powinności, by dotrzymać obietnicy danej Kuinie. W głowie miał tylko te świdrujące zielone oczy, które go rozpraszały i przyzywały...

Nie rozumiał, co dokładnie się dzieje, ale to wcale nie miało dla niego znaczenia, z każdą chwilą czuł się obojętny .

Odpiął swoje katany od pasa i położył na kuchennym blacie. Nie były mu już potrzebne.

Rozejrzał się jeszcze raz i wyszedł z pomieszczenia, by po chwili opuścić statek.

Robin spokojnie, lecz z niepokojem przeglądała książki w miejskiej bibliotece, po chwili jednak znów zerknęła na obraz wiszący na ścianie. Pokręciła głową z niedowierzaniem i wyciągnęła kolejną książkę, uważnie ją przeglądając. Uśmiechnęła się pod nosem zadowolona, że w końcu znalazła to, czego szukała.

- No to poczytajmy o tej czarodziejce Lunie…

Usiadła przy stoliku i jeszcze raz rzuciła okiem na obraz. Młoda kobieta o długich srebrnych włosach i przenikliwych zielonych oczach, którą przedstawiał ów obraz, sprawiała wrażenie, jakby cały czas ją obserwowała. Ale to, że postać z obrazu do złudzenia przypominała jej tę samą dziewczynę, którą spotkali wczoraj, nie było jej największym zmartwieniem. Bardziej interesował ją antyczny naszyjnik, który posiadały obie, a który z niewyjaśnionych powodów zmieniał kolor. Była pewna, że wczoraj wisiorek Luny był jasnoniebieski, a z samego rana lśnił zielenią. Za to ten namalowany na obrazie był ciemnofioletowy Robin była przekonana, że pojawienie się tej kobiety nie było przypadkowe…właśnie teraz…tylko musiała zdobyć więcej informacji…

Kolejny raz na nie popatrzył, niepokój rozlewał się po jego ciele, sprawiając, że znów nie potrafił zmrużyć oka. Odpalił papierosa. A ten wieczór miał być taki spokojny, pomyślał i usiadł na krześle, wpatrując się w trzy katany spokojnie leżące na blacie barowym. Zupełnie same.

Gdy wrócił na statek, już tu leżały, a przypiętego zawsze do nich Glona nigdzie nie było.

On ich nigdy nie zostawia, a zwłaszcza tej, która była najcenniejsza ze wszystkich.

Czy powinien się martwić? No bo chyba nie przyszedł tu...by zostawić katany i sobie poszedł? Tak pomyślał na samym początku. Zostawił, wyszedł i zgubił się gdzieś na statku. To było bardzo podobne do Marimo, ale po cholerę zostawiłby miecze w kuchni? No i gdzie poszedł?! Przecież statek nie był aż tak wielki, by tak długo pozostawać niezauważonym.

Powinien iść spać...był naprawdę zmęczony i miał gdzieś to, czemu ten tępak zostawił tu te cholerne miecze.

 Może powinien jeszcze raz go poszukać? Może utknął pod pokładem?

Wstał i wyszedł z kuchni. Co mu szkodzi sprawdzić jeszcze raz? I tak musi iść do ładowni, by sprawdzić stan zapasów. Może przy okazji zerknąć do kilku pomieszczeń.

Jednak gdy po chwili znów stał na pokładzie, był już pewny, że na statku znajdował się tylko on. Rozejrzał się dookoła, czując powracający niepokój.

Pędem ruszył do kuchni i zamaszyście otwierając drzwi, wpadł do środka. Katany w dalszym ciągu leżały na blacie, a w pomieszczeniu nikogo nie było.

- Co jest...? - Podszedł do mieczy i przyjrzał się im uważnie. Nie było wątpliwości, to były na pewno jego katany. - Gdzie wasz właściciel? Dlaczego jesteście tu same? - Prychnął i usiadł na wysokim krześle, patrząc tak, jakby miecze umiałyby mu odpowiedzieć.

Poderwał się, gdy usłyszał hałas dochodzący z zewnątrz i coraz bardziej zbliżający się do kuchni. Pokręcił głową, czym on się przejmował? Pewnie ten idiota nawet nie zauważył, kiedy zszedł ze statku.

Jakie poczuł rozczarowanie, gdy przez drzwi weszła załoga, a strach powrócił, gdy okazało się, że Zoro z nimi nie było.

- Robin, czy ciąganie nas tu wszystkich w środku nocy było naprawdę konieczne? - Rudowłosa dziewczyna przeciągnęła się, wchodząc za chłopakami do środka i dopiero wtedy zauważając blondyna.

- Obawiam się, że tak... - Ostatnia weszła ciemnowłosa dziewczyna, która spojrzała na kucharza, a po chwili na katany.- Nie ma go?

Sanji pokiwał twierdząco głową. Reszta załogi wyglądała tak, jakby nie miała zielonego pojęcia, co się dzieje, w sumie to dokładnie tak samo jak on.

- Opowiadasz głupoty, przecież są tu jego katany... - Nami podeszła do mieczy i pokazała je palcem, jakby chciała podkreślić to, że naprawdę się tu znajdują.

- Ale co robią tu same? - Kapitan przechylił głowę, robiąc minę jakby intensywnie myślał.

- Chyba znam na to odpowiedź... - Robin położyła na stole książkę, którą trzymała w rękach. – Myślę, że musicie tego wysłuchać...