Rozdział 8

W głębi serca
Po drugiej stronie lustra

- Więc już wszystko wiemy – Robin zamknęła wielką brązową księgę. - Pytanie, co teraz?

- Czyli muszą się spotkać przed lustrem w tym samym momencie? - Luffy podrapał się po głowie.

- Tak, co jest prawie niemożliwe według tej księgi... - Czarnowłosa kobieta spojrzała ze smutkiem na ich kucharza.

Na statku panowała cisza i spokój, nikomu nie było do śmiechu po usłyszeniu najnowszych informacji.

Zoro westchnął, tak jak się domyślał, zamieszanie z tym blond idiotą sięgnęło zenitu.

- Znalazłem się jakoś tutaj, więc w drugą stronę też dam radę... - Sanji podał na stół przekąski, starając się nie tracić nadziei na powrót do domu.

- No właśnie! - Luffy rzucił się na przepyszne jedzenie. - Będzie dobrze... – Dodał, mając już buzię pełną smakołyków.

- Matko, co za idioci - Nami złapała się za głowę - Jesteście głusi? Jeszcze nigdy nikt nie wrócił z tamtego świata! - Uderzyła pięścią w stół, by nadać sytuacji powagi. – Myślisz, kretynie, że ta sprawa sama się rozwiąże?

Luffy nie wyglądał na przejętego, próbując pożreć wszystko włącznie z talerzem.

- Nami-san, spokojnie...- Sanji podszedł do dziewczyny z mrożoną herbatą pomarańczową. - Na pewno znajdziemy jakieś wyjście.

- Wątpię...Zapewne musiałbyś stać przez całe dnie i noce przed lustrem w nadziei, że po drugiej stronie stanie nasz kucharz, co będzie trudne, bo musimy odpływać z tej wyspy - Dodała Robin swym pustym i mrocznym tonem głosu. 

- Robin ma rację, już i tak zabawiliśmy tu dość długo, a w miasteczku widziałyśmy marines. Jeśli chcemy coś zrobić, to musimy zrobić to szybko. - Nami wpatrywała się morderczym wzrokiem w kapitana, który wreszcie skończył jeść i zainteresował się całą sprawą.

- No to jednak mamy problem... - Luffy skrzyżował ręce na piersi i odchylił się na krześle, mocno się skupiając.

Zoro obserwował kucharza, który w czasie całej tej dyskusji bladł coraz bardziej. Ziewnął przeciągle, sam nie wiedział, o co tyle krzyku, w końcu kucharz to kucharz, czy to ważne, który z nimi popłynie dalej.

- Sanji? - Robin popatrzyła na chłopaka czule.

- Tak, moja droga?

- Czy w twoim świecie nasz przyjaciel będzie miał problem z dostaniem się do Zwierciadła? 

- No, cóż... - Blondyn spojrzał na Zoro. - Z dostaniem się do lustra w ciągu dnia nie będzie problemu, ale ja wątpię, że ktokolwiek mu uwierzył...

- Aż tak źle? - Usopp patrzył na już śpiącego kapitana.

- Nie zrozumcie mnie źle, ale ja sam bym sobie nie uwierzył, gdybym nie zobaczył tego na własne oczy. Tu jest tak magicznie i niewiarygodnie, a u nas w takie rzeczy się nie wierzy... a zwłaszcza on... - Sanji wskazał palcem na Zoro.

Wszyscy prócz kapitana spojrzeli na zielonowłosego.

- No świetnie. Czy ty w każdym świecie musisz być takim niedowiarkiem? - Nami patrzyła na niego oskarżycielsko, jakby wszystko, co się stało, było jego winą.

Zoro skrzywił się, ta rozmowa zaczęła być już męcząca i do niczego nie prowadziła.

- Tak. - warknął - Poza tym...nie wiem, z czego robicie taki problem. Czy to ważne, który idiota popłynie z nami dalej? - Dodał kpiąco, próbując przekonać również samego siebie, że jest mu to obojętnie.

Nikt nie spodziewał się tego, co nastąpiło zaraz po wypowiedzeniu tych słów. Zoro przeleciał przez pomieszczenie i przebił własnym ciałem ścianę, wylatując na zewnątrz jak torpeda. Załoga patrzyła zdumiona to na Luffy'ego, to na dziurę w ścianie. 

- Ukradnijmy to lustro i płyńmy dalej! - wykrzyknął z przekonaniem kapitan, a zaraz potem został zbluzgany przez Franky'ego za niszczenie jego pięknego okrętu.                          

Dochodziło już późne popołudnie, a na dworze było ciągle gorąco.

Zoro siedział na pokładzie i wpatrywał się w niebo, czując co chwilę na sobie złowrogie spojrzenia reszty załogi. Pomacał się po spuchniętym policzku. Musiał przyznać, że ich kapitan był coraz silniejszy. 

- Powinieneś przyłożyć coś zimnego... - Sanji kucnął przy nim, a w dłoni trzymał woreczek z lodem.

- Nie, dzięki...- Burknął, piorunując go złowrogim spojrzeniem.

- Nie bądź dzieckiem. - Westchnął i przyłożył mu lód do policzka, siadając obok.

Zoro poczuł przyjemny chłód i zerknął niepewnie na blondyna. Czuł się dziwnie, gdy akurat on był dla niego miły.

- Czego ty właściwie chcesz?

- Nic takiego, chciałem tylko pogadać...

- Nie mamy o czym. - Zoro popatrzył mu prosto w oczy i aż przewróciło mu się coś w żołądku. Odwrócił szybko wzrok, by dłużej na niego nie patrzeć.

- Z tobą to naprawdę jak z dzieckiem. Naprawdę ci wszystko jedno, który z nas z wami popłynie? 

- Chyba wyraziłem się jasno...za co dostałem już po gębie. Co by jaśnie panienka chciała jeszcze usłyszeć? - Zoro był wściekły na samego siebie. Nawet nie mógł spokojnie spojrzeć mu w twarz, by nie wywoływać jakichś dziwnych i nie na miejscu myśli.

Sanji obserwował go dłuższą chwilę, po czym uśmiechnął się radośnie.

- A więc jednak go lubisz! - zaśmiał się. - A ja już się bałem, że tak bardzo go nie trawisz...

- Co ty pieprzysz! Oczywiście, że go nie cierpię i ciebie też... - Na policzki Zoro wdarł się delikatny rumieniec.

- Przypuszczam, że lubisz go bardziej, niż myślisz...

Zoro wstał i rzucił w niego woreczkiem z rozpuszczonym lodem, który rozlał mu się po włosach.

- Nie uciekaj, to nie jest powód do wstydu... - Sanji również się poderwał.

- Nie uciekam, idę poćwiczyć - Odpowiedział najspokojniej, jak potrafił w tym momencie. To wszystko było chore, przecież nie znosił tego paskudnego ero kuka i nic go nie obchodziło, gdzie teraz jest i co robi.

- Zdajesz sobie sprawę, że on może już nigdy nie wrócić?

- Mało mnie to obchodzi...

- Ja nie jestem nim, nie jestem piratem, ani nie posiadam jego marzeń. Jeśli nie uda mi się wrócić do domu, nie ma powodu, bym z  wami płynął dalej...

Zoro zatrzymał się i popatrzył groźnie na blondyna. Sam już nie wiedział, co myśleć. 

- W jednym masz rację... Nie jesteś nim.