Rozdział 13

To znowu ja!:)
Mamy oto rozdział 13, jest krótki ale mam nadzieje że się wam spodoba. Postaram się by kolejny rozdział był dłuższy:)
Miłego czytania:)


W głębi serca
Przekroczyć granice


Zoro pociągnął zdrowo z butelki, nie przejmując się gwarem panującym w gospodzie. W tym momencie było mu to nawet na rękę, bo głośne rozmowy i muzyka zagłuszały nieco chaos panujący w jego głowie. Jak on mógł się wpakować w coś takiego?

Oparł policzek o dłoń i przyjrzał się swojemu odbiciu w butelce. Nawet tam widział, jak żałośnie wyglądał. Westchnął smętnie i upił kolejny łyk swojego ulubionego płynu. Nie potrafił się otrząsnąć z tego, co się wydarzyło. W tej chwili naprawdę nie był sobą i naprawdę nie rozumiał, jak to się stało, że zakochał się w tej pokręconej brewce. Jak mógł być taki głupi i uwierzyć, że ma jakiekolwiek szanse by...odwzajemnił jego uczucia? Przecież to Kuk! Samo to, że to ten irytujący padalec, powinno go od razu otrzeźwić. A to, że ten wredny typek miał w sobie to coś, co sprawiało, że nie potrafił oderwać od niego wzroku, to wcale go nie usprawiedliwiało.

Musi z tym skończyć. Przestać się użalać nad sobą i w końcu coś zrobić. Co z tego, że ból rozdzierał mu serce, przecież nie zmusi blondyna, by się w nim zakochał. Jeśli nie chce rozmawiać, to nie będą tego robić! Przecież wystarczy udawać, że nic się nie stało i płynąć dalej. Przecież potrafi zapanować nad własną żądzą i nie myśleć o tym smukłym ciele, pachnących i miękkich włosach i tym głębokim spojrzeniu, przez które przeszywały go dreszcze wzdłuż kręgosłupa.

- To głupota... - Westchnął. Pozwolił, by zbyt wiele rzeczy zaczęło mu się w nim podobać.  Dlaczego nie potrafił się ogarnąć?! Przecież doskonale wiedział, że tak to się skończy. Czemu to tak przeżywa? Przecież jest piratem! Musi się wziąć w garść i po prostu przestać kochać!

- Ukrywasz się?

Zoro wzdrygnął się. To już była kpina, że nie zauważył Nami. Naprawdę stracił czujność.

- Nie. Siedzę i piję, jak widać...to wy gdzieś poleźliście.

- Myśleliśmy, że będziecie rozmawiać na statku...

- No to źle myśleliście... - Zoro popatrzył na nią z góry.

- Dalej jest zły?

- I raczej nigdy nie przestanie być, ale to już nieważne...

- Jak to nieważne? Co ty znowu wymyśliłeś...?

Zoro dopił to, co miał w butelce i mierzył ją poważnym spojrzeniem.

- Nic nie będę robić. - Westchnął. - I wy też. Przykro mi, ale nie będzie happy endu. Po prostu popłyniemy dalej.

- Chyba żartujesz? Jak ty sobie to wyobrażasz?

- Normalnie, o ile ty z Usoppem też się pogodzicie.

Zoro rozejrzał się po barze, ale nie dostrzegł nikogo znajomego.

- Gdzie w ogóle reszta załogi?

- Faceci...i ta wasza logika. - Rudowłosa dziewczyna prychnęła rozgniewana. - Wynajęliśmy pokoje w małym pensjonacie. W sumie jak już cię znalazłam, to możemy iść i nie martw się, tam też jest bar.

- Co za rozrzutność i troska, to na pewno ty? - Zoro uśmiechnął się kpiąco. Rzadko kiedy zdarzało się, by nawigatorka wynajmowała jakieś pokoje dla wszystkich.

- Nie były drogie i nie myśl sobie. Będziecie musieli mi oddać z odsetkami.

Dziewczyna poklepała go po ramieniu, a on mógłby przysiąc, że dostrzegł błysk Berri w jej oczach.

- Nie. Jednak to cała ty. – Wstał, upewniając się, czy jego katany dalej są tam, gdzie powinny. - Możemy iść...

Pensjonat, o którym mówiła Nami, był naprawdę niedaleko i już przy drzwiach dało się słyszeć ich kapitana.

Weszli do środka i od razu do ich uszu doszedł straszny harmider.

- Co ten idiota znów wymyślił!

Zoro westchnął i wszedł głębiej do pomieszczenia, mijając roześmianą recepcjonistkę. Jego oczom ukazał się średniej wielkości salon z kilkoma małymi okrągłymi stolikami. Gdzieniegdzie stały bordowe kanapy, ale najbardziej w oczy rzucał się dość obficie wyposażony bar. Oczywiście zaraz po załodze na czele z kapitanem okupujących fortepian.

- Yo hohohoho, Yo hohoho!

Zoro uniósł brew. Byłoby dobrze, gdyby ich kapitan trafił w chociaż jedną nutę.

- Je Je Okej! - Franky najwidoczniej się tym nie przejmował, bo jak zwykle ruszył w tan. - Suuuperyyy!

- I ja naprawdę należę do tej załogi... - Nawet przez chwilę rozważał, czy nie podejść, ale jednak zrezygnował i udał się prosto do baru. Musiał przyznać, że panował tu zupełnie inny klimat, niż w tamtym barze, dużo bardziej przyjemny. Zamówił sobie piwo i patrzył jak nawigatorka drze się po chłopakach.

Może jakoś uda się im wrócić do normalności, jak ten pseudokucharzyna im na to pozwoli. O co on tak właściwie się wścieka? Nie powiedział mu prawdy, ale skoro i tak ma go gdzieś, to po co ta złość? Przecież nic mu tak naprawdę nie zrobił. Mógłby go wtedy zerżnąć, ale nie zrobił tego. Nie zasłużył sobie na takie traktowanie! Robin miała rację, przez cały czas myślał tylko o tym, by go nie zranić, a on przy wszystkich wgniótł go w ziemię. Nawet się nie zastanowił, tylko skopał leżącego. Nie był przecież jakimś zwierzęciem, które nad sobą nie panuje.

Serce Zoro zaczęło szybciej bić, poczuł złość na samego siebie.

Bo przecież nie on zaczął to wszystko. Nie on twierdził, że...kurwa, jak można mieć tak słabą głowę i nie pamiętać, co się komuś mówiło!  

Obejrzał się w stronę fortepianu, bo zamiast pojedynczych i źle dobranych dźwięków zaczął słyszeć ładną melodię.

Przy instrumencie siedziała młoda i naprawdę ładna długowłosa blondynka. Oczywiście dookoła niej skakał Luffy, ciesząc się jak dziecko.

Zoro przeszył dreszcz, bo stało się coś dziwnego. Kobieta patrzyła prosto na niego, lekko się uśmiechając i przenikając na wylot dużymi zielonymi oczami. W ogóle niewzruszona słomianym idiotą, zupełnie tak jakby grała tylko dla niego.

Otrząsnął się i odwrócił, to idiotyczne, chyba ponosiła go wyobraźnia. Ta dziewczyna nie miała powodu, by patrzeć na niego, a tym bardziej, by grać. Napił się jeszcze trochę piwa, próbując rozgonić niepożądane myśli.

- Czuję jedzenie!

Dało się słyszeć okrzyk radości kapitana, który stracił zainteresowanie muzyką i rzucił się w stronę recepcji, gdzie właśnie pojawili się Usopp i Sanji obładowani torbami z jedzeniem.

Zoro popatrzył w ich kierunku, zatrzymując wzrok na blond czuprynie i aż poczuł skurcz w sercu.

Odwrócił się i przełknął ciężko ślinę, próbując się uspokoić.

Bardzo by chciał nie czuć tego obezwładniającego go bólu. Nie może pozwolić, by emocje z nim wygrały. Muszą przecież ruszyć dalej, a nie może go przecież unikać!

Znów popatrzył w stronę recepcji, powtarzając sobie w myślach, że czegokolwiek by blondyn nie zrobił, to on da radę. Patrzył jak ich kapitan próbuje zeżreć zawartość toreb nawet ich nie otwierając, za co dostaje kopa w łeb od kucharza i kazanie. Uśmiechnął się pod nosem widząc to. Tak, ich kuk naprawdę miał temperament. Obserwował ich w ciszy, złość zniknęła znów zastąpiona niepewnością. Nie może się tak na niego gapić…to chore. Jak na zawołanie Sanji popatrzył w jego stronę, a ich oczy się spotkały. Zoro odwrócił wzrok i napił się, by jakoś uspokoić swoje ciało i myśli. Jest w stanie znieść wiele, ale nie sposobu, w jaki blondyn popatrzył na niego teraz. Już wolał złość i pogardę niż współczucie.

Zielonowłosy szermierz pociągnął kolejny spory łyk z butelki. Musiał wypić już naprawdę dużo, bo lekko szumiało mu w głowie. Co zbyt często się nie zdarza, a raczej nigdy. Miał szczerą nadzieję, że alkohol tu wcale nie jest tak drogi i rano, gdy nawigatorka zobaczy rachunek, to go żywcem nie pogrzebie. Zaśmiał się w duchu, przynajmniej nie byłoby problemu z blondaskiem, ani żadnego innego...

Starał się tam nie patrzeć, oczywiście gdy ich kapitan zobaczył tyle żarcia, w trybie natychmiastowym rozkręcił imprezkę. Do której bardzo szybko przyłączył się personel i goście pensjonatu. I tak z cichego i spokojnego miejsca ich kapitan zrobił biesiadę. Na szczęście załoga dała mu spokój i nie próbowała wciągnąć w wir zabawy. Chociaż nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że ktoś się na niego gapił. Wręcz był tego pewny, ale nie chciał się odwracać i znów zobaczyć tę pokręconą brewkę. Nie teraz…myślał, że da radę. Rano był nawet gotowy, by z nim porozmawiać i jakoś przekonać, że mogą płynąć dalej, ale on znów go odepchnął a na dodatek to spojrzenie.  Teraz wiedział, że już nigdy nie będzie tak jak dawniej. On mu nie wybaczy i będzie patrzył jak na jakiegoś odmieńca.

- Sprawdzasz, ile zmożesz?

Zoro wzdrygnął się, gdy Brewka usiadł obok niego. Co jest? Czego chciał? Znów go zwymyśla od najgorszych? Może nagle zachciało mu się gadać?

- Jak zawsze...

Nie odwrócił się i nie spojrzał na niego, chociaż dobrze wiedział, że on na niego patrzy.

- Bo wiesz...- Zaczął nieśmiało kuk, ale szybko zostało mu przerwane.

Szermierz już chciał odwrócić się do kucharza. Wyczuł w jego głosie jakąś odmianę, ale ktoś położył mu dłoń na ramieniu i odwrócił się w drugą stronę.

Już chciał spytać "czego?", ale gdy zobaczył przed sobą stojącą zielonooką piękność, która wcześniej grała na fortepianie, lekko się zdziwił.

- Mam ochotę na spacer w świetle księżyca w miłym towarzystwie i tak sobie pomyślałam, że wolałbyś spędzić ten wieczór ze mną niż... - Tu spojrzała na blondyna wymownie, lekko się uśmiechając. - ze swoim przyjacielem.

Zoro przełknął ślinę, patrząc prosto w te hipnotyzujące zielone oczy.

Naprawdę poczuł, że to wcale nie jest taki zły pomysł. Z pewnością przyda mu się trochę świeżego powietrza i to z dala od kucharza.

- Chyba masz rację... – Wstał, nawet nie patrząc na blondyna i najzwyczajniej w świecie pozwolił się wyprowadzić kobiecie z lokalu.